ارزیابی نحوه یادگیری مهارتهای بالینی و موانع آن از دیدگاه فارغ التحصیلان مامایی

مقدمه: آموزش بالینی به لحاظ اهمیت تربیت نیروهای انسانی ماهر و متخصص، قلب آموزش رشته های علوم پزشکی است. برای دستیابی به هدف فوق باید کیفیت آموزش را ارتقاء داد که این امر مستلزم ارزشیابی مستمر آن می­باشد. در این راستا اتخاذ استراتژی آموزشی مناسب توسط مربیان بالینی توانمند، منجر به بهبود برآیندهای آموزش بالینی می­شود. این پژوهش با هدف ارزیابی نحوه یادگیری مهارتهای بالینی و موانع آن از دیدگاه فارغ التحصیلان مامایی انجام شد. روش بررسی: مطالعه توصیفی مقطعی روی 140 نفر کارشناس مامایی شاغل استان یزد با حداقل 6 ماه سابقه کار با استفاده از پرسشنامه متشکل از مشخصات دموگرافیک و گویه­های مربوط به تعیین سطح مهارتهای رایج بالینی، راهها و موانع یادگیری مهارت های فوق انجام شد. پرسشنامه­ها پس از تکمیل با نرم افزار آماری spss تحلیل گردید. نتایج: سطح مهارتهای رایج بالینی اکثریت نمونه ها (5/56%) در سطح خوب، 7/30% در سطح متوسط و 8/12% در سطح ضعیف قرار داشت. آزمونهای آماری بین سطح مهارت بالینی نمونه ها با سن، بخش و سابقه کار بالینی اختلاف معنی­داری نشان داد. در بررسی راههای کسب مهارتهای بالینی در 4/46% موارد یادگیری توسط مربی و موانع یادگیری مهارتهای بالینی مواجه نشدن با کیسهای مربوطه در زمان دانشجویی (3/69%) و آموزش عملی ناکافی (6/68%) عنوان گردید. نتیجه­گیری: هر چند مهارت بالینی فارغ التحصیلان در سطح خوب قرار داشت اما ضرورت بهسازی آموزش بالینی و اجرای برنامه­های آموزش مداوم جهت کنترل و تضمین کیفیت مراقبتها احساس می­گردد. همانطور که نمونه­های پژوهش گزارش نمودند یادگیری مهارت بالینی در بیشتر موارد، توسط مربی بوده و موانع یادگیری مواجه نشدن با موردهای مربوطه در زمان دانشجویی و اثربخش نبودن آموزشها عنوان شده بود. لذا با برقراری توازن بین پذیرش دانشجو، نیازهای جامعه و امکانات موجود آموزشی شاهد ارتقاء کیفیت مراقبت­ها خواهیم بود.